Delirium Blues club: Delirium Blues © Rootsville 2016 |
 |
Zaterdag 09 april en plaats van afspraak is ‘De Nieuwe Deure’ te Beveren-Roeselare en deze ontmoeting is niet met één of andere 'vloamsche schone' maar om resoluut te gaan voor een nieuw Delirium. Vandaag vindt hier namelijk het ‘Delirium Blues Festival' plaats en dan weten we ook dat bezieler Dominiek Hemerijck vandaag nog wel ver van een Delirium tremens af is, en dan hebben we het niet over het bier zelve. Nog in de naweeën van de recente tragische gebeurtenissen hebben er wel enkele veranderingen plaatsgevonden in het programma en de afzegging van Marcus Malone is misschien wel de grootste te noemen. Het is niet evident om dan als organisator nog op zoek te gaan naar iets evenwaardig maar toch vonden de mensen van 'DB' dit in de persoon van de zanger van onze eigenste legendarische 'El Fish'. Niemand minder dan Filip Casteels werd aangetrokken om dit 'Blues Fest' tot een goed einde te brengen. Afzakken naar dit festival staat ook steeds simultaan met enkele verrassingen maar wordt ook steevast vereenzelvigd met de stevigere tak van de blues. ‘Delirium Blues’ staat telkens weer duidelijk in het teken van één of andere tribute en dit jaar hebben ze daarvoor wel twee grote namen uit de kast gehaald. De editie 2016 staat namelijk in het teken van twee van de grootste blues idolen die de geschiedenis rijk is. De Ierse god ‘Rory Gallagher’ (1948-1995) en de Texaanse guitarslinger 'Stevie Ray Vaughan' (1954-1990) zijn de namen die hier het ganse festival door geëerd zullen worden en dat beloofd...
Om er toch enigszins rustig aan te gaan beginnen hebben ze gedacht aan Patrick Mahieu aka Patt Mayeu. Patrick is een veelzijdig artiest en wanneer het blues betreft kunnen we wel stellen dat dit iemand is van bij ons die ergens aan in de Delta wel een of andere bloedlijn moet hebben verborgen zitten want deze ‘Patt Mayeu’ ademt en leeft blues. Als een uitstekend singer-songwriter weet hij ook geweldige nummers uit zijn mouw te schudden en dus zullen we ons met deze Delta-man’ zeker niet gaan vervelen. Gelukkig moet Patt niet van over de grote plas komen en is hij wel paraat. Patt neemt ons op zijn eigen ongedwongen manier mee naar de Mississippi Delta samen met de nodige anekdotes die eigen zijn aan het leven al ginds in de betreffende juke-joints. Met songs die zo als ‘Legacy’ zouden kunnen dienen en dit enkel met zijn resonator en neck rack. Wanneer hij zingt van ‘I Need a Woman’ zijn er helaas niet al te veel aanwezigen die willen reageren op deze ‘Vloamse cotton picker’ en moet hij alleen verder maar daar malen we niet om want als opener is dit best al genieten voor de aanwezige bluesfanaten . Met respect voor het tijdschema heeft hij nog 1 nummer te gaan en die eer laat hij ook aan zijn zoon ‘Frodo’ die ook gezegend is met een warme prachtige stem en daarmee lijkt de opvolging verzekerd. Tijd om de ‘cotton fields’ in te wisselen voor iets totaal anders nu.
De kop is er af en zo kan dit festival stilaan op kruissnelheid beginnen komen. Gelukkig heeft er geen al te grote transformatie plaats op het podium want na onze Delta blues performer staat er een one-man band klaar die luistert naar de naam ‘Dead Cat Stimpy’. Deze rocker komt van bij onze noorderburen en is lang nog niet toe aan zijn zevende leven. Bewapend met gitaar, kickdrum en een ‘snare’ brengt hij een opzwepende garagerock met enige punk attitude. Pure adrenaline komt er vrij met deze rock ’n roll Stimpy. Met nummers als 'Coalin' en 'Crooked Man' uit zijn eigen album laat deze 'Stimpy' al meteen voelen wat hij in zijn mars heeft. Nu wordt het niet allemaal garage-punk maar ondanks dat deze ‘Dead Cat Stimpy’ meestal in het roots-milieu werkzaam is schakelt hij toch enigszins over naar de blues. Blues die hij evenwel brengt op zijn eigen ‘trashy way’ en omdat het hier op Delirium toch in teken staat van Rory Gallagher brengt hij ook ode aan Rory met enkele covers en sluit hij zelfs gepast af met ‘Bullfrog Blues’ en daarmee daalt de spirit van Gallagher hier neer in ‘De Nieuwe Deure’.
Na te zijn wakker geschud door alles gevende Stimpy begint de maan hier in Beveren-Roeselare zich te manifesteren en is het tijd voor de volgende band op de affiche. Hiervoor is Dominiek gaan shoppen in het Verenigd Koninkrijk en vond hij Mat Walklate. Voor ondergetekende nog een onbeschreven blad en dus wordt de interesse danig aangewakkerd. Deze harper vond in de persoon van Paolo Fuschi de perfecte kompaan om hier als uitstekend duo aan te treden. We maken ons op voor niet alleen een potje blues maar invloeden van ska zullen hier vanavond in de blues integreren. Hier zijn 'Mat Walklate & Paolo Fuschi'. Pas aangekomen, en samen met hen ook hun nieuwe album ‘Kicking Up The Dust’ en dus hebben deze twee ‘brothers in crime’ hier vanavond iets te bewijzen. Met hun opener ‘Money’ dat nog werd geschreven door ‘Tamla Motown’ oprichter Barry Gordon vliegt dit duo er al onmiddellijk in. Ze voelen elkaar goed aan als duo met nummers als ‘Talk To Me Baby’ en ‘Fat Man’ en zo belanden we een beetje in New Orleans. Van ‘Baton Rouge’ naar Jamaica is voor deze heren maar een kleine stap en brengen ze hier ‘Sick and Tired (Baby What You’re Gonna Do)’ hier in een verfrissend Ska-jasje. Met nog eentje van Muddy Waters raken ook zij hier uitgezongen en mogen we alvast tevreden terugblikken op de kennismaking mat dit duo al zag ik ze persoonlijk liever wat country-blues brengen.
photo © Rootsville Of ze samen naar de ‘Vloanders’ zijn gekomen weet ik niet maar ook de volgende band komt uit de UK. Roy Mette is ook voornamelijk gekend van bij het power-trio ‘Warrior’ maar richtte in 2000 zijn eigen Roy Mette Band op. In 2001 nam hij als eerbetoon aan Jimi Hendrix en akoestisch album op en in 2014 bracht hij in eigen beheer ‘ Vibralism’ uit. Samen met zijn band bracht hij ook Brendan O’Neill en bassist Andy Bostock mee naar België. Brendan O'Neill was drummer bij de legendarische ‘Rory Gallagher’ en ook nog bij de huidige ‘Nine Below Zero’. Brendan zal samen met Roy Mette en zijn band zeker de geest van Rory laten neerdalen hier in ‘De Nieuwe Deure’. Al hadden we de oor-plugjes in aanslag toch viel het best mee met deze Roy Mette Band, meer nog het zag er veelbelovend uit want Roy, Brendan en Andy zouden hier nu eens een echt eerbetoon gaan houden voor Rory Gallagher. ‘Laundromat’, ‘Goin’ To My Hometown’, ‘Bad Penny’ en ‘Tattoo’d Lady’ ze stonden allemaal op hun lijstje maar beginnen deden ze met ‘Messin’ With The Kid’. Tijd ook voor enkele epigonen achter in de zaal om hun 'luchtgitaar' in aanslag te nemen en de voortrekker was zeker en vast één van de grijze eminenties van Blaublues. Wanneer de eerste tonen de zaal doordringen van 'A Million Miles Away' klampen verliefden zich vast aan elkaar en wordt er hier meegezongen alsof het een Gallagher concert betrof. Well Done! en tijd voor een 2de maar uitsekende versie van 'Bullfrog Blues'.
photo © Rootsville Normaal moest ene Marcus Malone hier vanavond voor een ware apotheose zorgen maar terrorisme besliste daar anders over. Ook al mogen we hier niet aan toegeven toch is het opvallend dat juist de artiesten van de ‘States’ zich hierdoor bevangen voelen. Na de mededeling dat Delirium Blues het zonder zijn afsluiter Marcus Malone moest doen kon Dominiek nog in alle zeven haasten op zoek naar een gepaste vervanger. Zeker niet evident maar waar een wil is, is een weg. De blues adepten uit België kennen zeker en vast nog ‘El Fish’. Deze toch wel legendarische blues formatie rond met destijds Steven De Bruyn, Toon Derison, Jan Ieven en Filip Casteels in de gelederen heeft al meer dan geschiedenis geschreven. Eén iemand uit het verleden van ‘El Fish’ heeft ook een nieuwe band in het leven geroepen en dat is niemand minder dan Filip Casteels. Filip Casteels heeft nog twee kompanen meegebracht en start meteen zeer stevig. Je ziet dat Filip zich best wel weet te amuseren en samen met zijn band leeft hij zich volledig in en van Marcus Malone geen gemis. Het is ondertussen al over middernacht en met nog een 200km voor de boeg wordt de terugrit aangevat. Van 'De Nieuwe Deure' naar mijn 'living' vooraleer Filip naar zijn 'Living' terug weet af te zakken voor een ingetogere versie van 'Song Of Revolt'. De editie 2016 van Delirium Blues zit er op en nu mag en kan Dominique zich in een ander Delirium laten wegzakken....
|
more pics on
|
